Bugün hızlı başlayan gayet normal gelişen bir gündü. Sabah bir iş görüşmesi yaparken bir arkadaşımdan mesaj geldi. Sitemizde bir komşumuzun ilkokulda okuyan tedavi gören çocuklarının vefat haberiydi gelen. Ben aileyi de çocuğu da tanımıyordum ama ne farkeder? Kalbimizden derin bir sızının olmasına engel olamadık.Ailenin 2. çocuğu, tüm çabalara ve ailenin tüm sevgisine rağmen o melek oldu gitti ve ardında bu sınavla yaşaması zorunlu bir aile bıraktı. Gerçekten çok acı bir deneyim Yaradan kimseyi böyle imtahan etmesin diyorum kalbimden.O evdeki acıyı , hasreti, kızgınlığı, hüsranı, yalnızlığı anlamam, tarif etmem imkansız.Enteresan biçimde olaylar çakışıyor aslında.Gene bir başka arkadaşımızın yeğeni, milli kayakçı Aslı'nın da melek oluşunu sene-i devriyesi önümüzdeki 1-2 gün içinde olacak. Olayların yan yana gelmesi acı bir deneyim üzerimde. Ve tüm gün eve gelip oğluma bir kez daha sıkıca kalplerimiz üst üste gelene dek sarılmayı düşledim. Sonra tabii ki günlük telaşlar,akşam yemeği hazırlıkları,okulda ne yaptın,günün nasıl geçti vs. konuşmaları. Eşimle yemek yerken mutfak camımızda Ege'nin yemek yerken hep yaptığı parmak izi bırakma olayı gözüme çarptı. Her zaman silinmesine rağmen o izler hep camdadır üstelik gündüz gözükmeyip akşam ortaya çıkarlar sürpriz şekilde. Ben de her akşam masada otururken yarın yardımcımıza söylemeyi unutmayayım diye kendime söz veririm. Bu akşam da aynı şey oldu izler gözüme iliştiğinde aynı söylemler aklımdan geçti ve o an bir şimşek çaktı kafamda.İyi ki o var iyi ki o izler var camımızda...O izlere her baktığımda sevgi ile gülümseme ile sonsuz bir şükran ile onu anacağım ve o izler hep orada olacak,olmalı...Hiç silinmeden veya niye silinmiyor diye kızmadan,öfkelenmeden...Allah'ın ve bizim yaratılışımızın sonsuz kaynağına teslim olarak...
Sevgiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder